Panimula
"Stop it! Please! I am not a slut! Damn it!" walang tigil kong sigaw habang patuloy pa rin siya sa pagpupunit ng aking pang-itaas na kasuotan. Sinusubukan kong kumalas sa kaniyang pagkakahawak pero hindi ko magawa dahil sa sobrang lakas niya. Nanghihina na ako. Hindi ko alam kung bakit para siyang torong handang-handang sumuwag ng tao.
"Maawa ka sa `kin, Stephen! Minahal kita, nasaktan lang ako! Niloko mo ako! Mahirap bang intindihin `yon?" Unti-unting humihigpit ang pagkapit ko sa kobre kama para lang hindi niya ako mahila papunta sa kaniyang kinatatayuan. Hawak-hawak niya ang gunting na ginagamit para masira ang suot kong tight jeans at ang sigarilyo niya nama'y nasa side table. Hindi ko rin mawari ang hapdi ng daliri ko dahil sa sugat na dala ng engagement ring namin. Kanina lamang ay pinaso niya ng sigarilyo ang daliri ko bago isinuot ang singsing sa 'kin ng sapilitan.
Sinimulan niya akong pahirapan, mga trenta minutos na yata ang nakalipas. Ako si Alex and he's my fiance, isang buwan na lang dapat ay ikakasal na kami dahil sa kadahilanang mahal na mahal namin ang isa't isa at pareho kaming naniniwalang handa na kaming magkapamilya. Naisipan naming magkaroon ng isang sea trip para makapaghanda sa aming nalalapit na kasal pero nasira ito dahil sa nalaman kong may anak pala siya sa ex niya. Nahuli ko kasing may isang sukat ng paa ng bata sa wallet niya, kasama nito ang isang litratong silang tatlo ang kuha. Ang saya-saya nila at parang isang perkpektong pamilya kung titingan. Sabi niya, single siya at walang sabit. Iyon pala, may buwan-buwang sustento ang anak niya at ex. Pruweba nito ang mga nakita ko ring remittance ticket at bank book sa pitaka niya.
Nagawa ko siyang komprontahin para malaman ang katotohanan. Ngunit imbes na makapag-usap kami nang maayos ay nagbago ang mga galaw niya. Sinampal niya ako sa walang paalam na paghalungkat ko raw sa mga gamit niya. Hindi ko raw dapat ito ginagalaw at ang mga litrato raw na `yon ay sa kapatid niya.
Pero hindi niya ako maloloko dahil kilalang-kilala ko ang babaeng nasa litrato. Napakasinungaling niya, ubod ng sama at huwad lang pala ang kabaitang ipinapakita niya sa `kin at wala rin siyang pinagkaiba sa ibang mga lalaking nanakit sa `kin. Lahat sila ay manloloko, manggagamit at tawag lang ng kalamnan ang nais makuha. Mahilig silang manlinlang para lamang makuha ang gusto nila at wala silang pakialam kung makasakit man sila ng babae. Kapag may kailangan sila, singtamis ng asukal ang pag-uugali. Pero kapag nakuha ka na nila, ituturing ka nilang pinakanakakadiring bagay sa daigdig. Itatapon ka na lang nila at titingnan na tila isa kang panis at nabubulok na pagkain! Ganyan ang ginawa ng mga lalaking nakilala ko. Mga walang utak! May ulo na nga sa taas at baba, wala namang laman.
Napapikit na lang ako nang tinakpan niya ang bibig ko gamit ang kaniyang kamay. Patuloy pa rin siya sa ginagawa niya at walang pakialam sa kaunting luhang nilabas ng aking mga mata. Oo, naiiyak ako dahil I trusted the wrong person. Akala ko kasi siya na.
Tama nga naman, maraming namamatay sa maling akala. Akala ko lang pala 'yon. Siya pala ang tipo ng lalaking hayok sa laman. Tulad ng iba, mayroon din siyang bisyong sinusunod. Naliligo rin siya sa mga kasinungalingan niya. Bisyo niya ang panloloko.
"You're mine. Only mine," parang baliw siyang nagsasalita. Naramdaman ko na lamang na nahila niya na ang bra ko. Pilit niyang nilalabas ang malulusog kong s**o mula sa kinalalagyan nito. At alam kong punit na rin ang suot kong pang-ibaba.
"Tandaan mo `to. Puta kita! Akin ka lang! Walang sino mang p'wedeng magmay-ari sa `yo kung `di ako!" sabi niya na ikinalisik ng mga mata ko. Tumawa lang siya na tila isang demonyong nakawala sa impyerno. Tumulo muli ang luha sa mga mata ko. Galit at pagkabigo ang nararamdaman ko ngayon. Ano nga ba'ng magagawa ng mga titig ko? Hindi naman siya nito kayang patayin. Alam ko lang pagluha na lamang ang tanging magagawa ko sa ngayon.
Pangako, makawala lang ako sa kamay ng lalaking ito, hinding-hindi na ako kailanman magtitiwala at magmamahal ng kung sino mang hinayupak na lalaki. Para saan pang magmahal ako? Parang masaktan ulit? Para maghirap na naman ako sa kadenang nagpapabigat ng mundo ko? Para maging tanga?
I stared at him as I felt his lips. Marahas niya ng hinahalikan ang rurok ng hinaharap ko. Kung dati napapasinghap ako sa tuwing ginagawa niya ito, ngayon pagkamuhi at pandidiri ang nararamdaman ko sa bawat halik niya.
"Don't stare at me with your blue eyes," agad niyang sabi bago tuluyang hinigpitan ang pagkakahawak sa mukha ko. This time pinipiga niya ang panga ko. Masakit, sobra. Nakakaiyak ang sakit.
Siguro kasalanan din ng mga mata ko kung bakit ako nasa sitwasyong ito. Kung hindi lang sana siya nahulog sa kagandahan nito ay hindi rin ako mapapahamak. Wala sana ako rito.
Sana mamatay na lang ako. Sana ito na ang huling pagkakataong masasaktan ako dahil sa pagmamahal. Tutal kasabay naman ng bawat alon ng karagatan ay ang sinasakyan naming barko na akala ko'y patungo sa kaligayahan at walang katapusang pagmamahalan. Nagkamali na naman ako, tumigil ang barko dahil sa isang batong humadlang sa maganda nitong kalalagyan. Tulad ko ngayon, maling-mali na naman ang napuntahan. Nagmahal ako ng taong luha at sakit lang ang dala.
Wala sa sarili kong naaninag ang kulay asul na buwan sa makipot na bintanang nasa likuran niya. Tumulo ang luha mula sa mga mata ko. Kulay asul na buwan, tulad ng mga mata ko. Mga mata kong palaging nabubulag. Bulag sa katotohanang wala nang matinong lalaki sa mundo. Bulag sa katotohanang walang tunay na pagmamahal sa mundo `kong mapaglaro.
